Vrijdag was het weer zo ver, ook op het hertenkamp van Tiel: mensen melden zich aan om de handen voor een of ander project uit de mouwen te steken. Ze trekken dan op met het reguliere personeel. Zo was er vrijdag 9 maart een groepje van dertien man/vrouw op het Hertenkamp. Voor hen was aardig wat te klussen. Tussendoor was er koffie en een even smakelijke als calorierijke lunch.

Wat konden ze werken. Ik voelde me – ordinaire stukjesschrijver dat ik ben – wel enigszins beschaamd als ik naar die luitjes keek. Dakbedekkingen er af halen en nieuw aanbrengen, stalletje schilderen, om de vijver het onkruid wieden en met stip was er toch wel het project van het leggen van een basis voor een ponystal. Constar stelde de betonplaten ter beschikking en Harteman, altijd als sponsor in te schakelen, zorgde in de voorgaande week voor het grondwerk. Een grondgrijper ging zijn gang en groef onder andere een gat waar de stal moet komen. Daar moest dan wel nog het zand in en die partij (16 kuub) lag vrijdagmorgen voor het paviljoen.

Tweehonderd kruiwagens kwamen uit die berg zand. Een paar krachtpatsers van ‘s Heerenloo (doordeweeks altijd werkzaam voor het hertenkamp) en de twee sterkste Rabo-broeders sjouwden de hele dag een deel van het zand naar de bak voor de ponystal. Geweldig.

Waar je ook keek, overal was activiteit. Je keek je ogen uit. Twee dames van de Rabobank wisten ook wat klussen is. Ze maken deel uit van een ‘team’ dat zo veel mogelijk maatschappelijk bezig wil zijn. Zoals het schilderen van een stalletje en het schuren en verven van een paar grote banken. ‘Heerlijk toch als afwisseling op het werk binnenshuis’, zeiden ze vrijdag tijdens de koffie.

Afgezien van heel veel onderhoud dat overal na zo’n ‘strenge’ winter nodig is, is de ponystal hét grote project voor de komende maanden.

Ik wil niet overdrijven maar zo’n dagje rondslenteren op het Tielse hertenkamp zou mij de stof op kunnen leveren voor een boek. Al dat werk, al de verhalen van iedereen…

Neem de medewerker van ‘s Heerenloo die met het opruimen van takken in het veldje van de alpaca een natte rug aan het halen was, terwijl de altijd al deftig ogende alpaca op een paar meter afstand met gestrekte nek rondkeek, alsof hij er de baas was. Ik tipte Tom van der Klauw voor een foto van dit tafereel. ‘Heb ik al’, lachte die.

(Tekst Aad Nekeman Foto’s Tom van der Klauw)